Dag 4: Safranbolu - Amasya deel 1

Vanochtend om half 6 gewekt door het gebed, alsof er onder ons raam een luidspreker zat! Stijf rechtop in bed, en er gelijk maar uit, 5 minuten later het alarm van de telefoon van Joke en om 6 uur werden we gewekt door de wekdienst… ja, we laten niets aan het toeval over!
Toen de wekdienst belde zaten de meisjes al gedoucht en aangekleed te wachten op de dingen die komen zouden. Om half 8 vertrokken we weer, naar Amasya deze keer, een plaatsje met nog houten Ottomaanse huisjes die schilderachtig langs de Groene Rivier liggen.
Het hotel in Amasya is hypermodern en strak, op zich wel mijn smaak, maar iets authentieker had gemogen. Zelfs de slaapkamer is in mijn favoriete kleur: lila/paars (dit staat voor flexibiliteit volgens Gulay, nou, dat klopt precies voor mij!).
Op de kamer gekomen even orde op zaken gesteld, en daarna vertrok Joke naar de rest van de groep, ik was in de bus al niet zo lekker, beetje misselijke en zo (nee… zo snel gaat dat niet!), ik denk dat het van de koffie onderweg kwam, gelijk daarna werd ik zweterig en misselijk.
Dus ik bleef even lekker op de riante hotelkamer uitrusten, airco aan, raam open (Frans balkon) en uitzicht op de Groene Rivier, erg mooi en het geruis van de rivier is erg rustgevend.
Om een uur of kwart over 3 naar beneden en naar de brug gelopen, richting Oost, daar stond een groot beeld van Atatürk te paard, en bankjes om te zitten, sms gestuurd naar Joke, en kreeg direct sms terug, ze kwamen me halen. Dat duurde even, maar ik zat prima. De meiden kwamen met zijn 3en binnen 20 min, en daarna wilden we ergens wat drinken. Ik was een stadspark tegengekomen op de heenweg, en dus togen we gevieren (Joke, ook Joke, Anoeska en ik) naar het stadspark. Kwam niemand op ons af (we zaten op een soort terras), dus wij naar het loket, toen kwam er iemand naar ons toe die ons uiteraard niet verstond (hebben in de bus gehoord dat er weliswaar Engelse les gegeven wordt op de scholen, maar dat er geen leraren zijn en er tijdens de lessen Engels dus maar gymlessen in de tuin worden gegeven… ja, daar word je niet wijzer van!
Maar er werd iemand gehaald die kennelijk een LOI-cursus gedaan had, en die een woord of 5 Engels sprak en in ieder geval de bestelling op kon nemen, en tot 10 kon tellen (4 drankjes: 10 Lira, dus ongeveer 4 euro, het leven is hier een stuk goedkoper dan thuis (waar blijft al dat geld dan???).
Toen we daar een tijdje zaten kwam Paula ons versterken, en werd het nog gezelliger dan het al was. Om half 6 richting hotel om even op te frissen en uit te rusten (alweer?!?), voor we om half 7 naar een restaurant gingen (bij het verschijnen van dit blad was de naam van het restaurant nog niet bekend… dat leest u later!).